نویسندگان زمانی با قلم می‌نوشتند.
با آمدن تکنولوژی جدید و اختراع ماشین تحریر مکانیکی
کم کم به استفاده از آن روی آوردند
هر چند هنوز بعضی دل‌بسته‌ی نوشتن با قلم بودند.
ماشین تحریرها پیشرفت کردند
و ماشین تحریرهای الکترونیکی به بازار آمدند.
باز هم با وجود راحت‌تر شدن کار با وسیله‌ی جدید
عده‌ای ماشین تحریرهای قبلی را ترجیح دادند.
سپس سر و کله‌ی رایانه‌ها (کامپیوتر) پیدا شد.
اما باز هم عده‌ای علاقه‌ی خود را به استفاده از روش‌های پیشین حفظ کردند
و زیرِ بار استفاده از رایانه برای نوشتن نرفتند.
داستان علاقه‌مندی بعضی از نویسندگان به ماشین تحریرهای‌شان را می‌توانید در کتاب زیر بخوانید:
داستان ماشین تحریر من
نوشته‌ی جمعی از نویسندگان
به ویژه پل استر
ترجمه احمد اخوت
نشر فردا.
به هر روی
با آمدن هر نوع شیوه‌ی جدید در نگارش
علی رغم منسوخ شدن روش‌های پیشین
عده‌ای بودند
و هستند
که همچنان بر آنچه قبلاً داشتند
و روشی که پیش از این پیشه کرده بودند
پای‌فشاری داشته‌اند و دارند.
کما این که هنوز عده‌ای با دست می‌نویسند.
اما تا جایی که می‌دانم
فکر نکنم دیگر کسی با ماشین تحریر بنویسد.
یعنی نه تنها تایپ دستی با ماشین تحریر
از انواع مختلف آن منسوخ شده است
که کلاً بساط ماشین تحریر برچیده شده است.
اگر کسی ماشین تحریری بخرد
یا به عنوان کلکسیون است
یا دکور
یا حس نوستالژیک آن.
دیگر کسی برای نوشتن از ماشین تحریر استفاده نمی‌کند
و ماشین تحریر وسیله‌ی رایجی نه در خانه‌ها
نه در ادارات
و نه هیچ جای دیگر است.
بعید می‌دانم از نویسندگان دوره و زمانه‌ی ما
و در کشور ما
کسی دلبستگی به نوشتن
با این وسیله داشته باشد.
شاید زمانی
در ادارات
یا روی میز بعضی نویسندگان
این وسیله
ابزار لازم و ضروی بود
اما دیگر
فقط کارکرد تاریخی دارد.
در حقیقت دوران‌اش گذشته
و به تاریخ پیوسته است.
روحش شاد
که زمانی در پیشرفت علم و دانش و هنر مؤثر بوده است.
دیوانگی ها و رنج ها